Werkgroep Buitenveldert:

Aanwezig: 10 deelnemers (1 vrouw en 9 mannen); ten behoeve van de anonimiteit worden de aanwezigen benoemd met de letters van het alfabet.

Het bepaling van het gespreksonderwerp.
A: Ik ben nog maar betrekkelijk kort bij de groep en ook niet zo lang geleden gestopt met mijn verslaving – dat stoppen is mij tot nog toe gelukt, maar er zit wel een ‘maar’ aan vast – het gaat om de gedachte dat ik nou m’n hele leven verder vastzit aan dat ‘niet gebruiken’ – en dat voelt op den duur behoorlijk benauwd – ik ben niet oud en ‘de rest van m’n leven’ zou best wel eens een enorme ruk kunnen zijn – dus vele, vele jaren – en dat vooruitzicht maakt me niet blij en wel benauwd – hoe moet ik daar mee leren dealen / omgaan? Natuurlijk wil ik niet terug naar die oude verslaving, maar ik moet wel een oplossing zien te vinden voor dat eindeloze uitzicht op een soort woestijnreis waardoor de wanhoop mij soms kan overvallen en gewoon bang maakt. Op die manier ervaar ik dit ‘nieuwe’ leven absoluut niet als een bevrijding – hoe doen jullie dat?

De ronde:
B: Ik moet wel oppassen om me te begeven in toekomstbeelden – zoals plannen maken ten aanzien van actie’s, die ik wil ondernemen of gedachten aan teleurstellingen in de toekomst. Daar probeer ik ook zelf niet bij stil te staan en dat valt inderdaad soms niet mee, vooral in het contact met mensen die vinden dat zij schade hebben opgelopen door mijn verslavingsgedrag. Dat gaat dan over het verleden maar gemakshalve projecteren zij automatisch hun twijfel op de toekomst wat betreft mijn gedrag en in het bijzonder hun kennelijk gebrek aan vertrouwen wat betreft mijn kracht om dit nieuwe leven vol te houden. Dat gebrek aan vertrouwen geeft mij dan weer behoorlijk wat spanning. Kennelijk moet ik ook hiermee leren omgaan!!
C: Het is pas de derde keer dat ik hier aan tafel zit. Het voelt wel goed en ik begin een beetje te wennen. Dan kan ik ook langzamerhand gaan meedenken over het onderwerp. Misschien lukt het mij een volgende keer ook over de inhoud van het onderwerp wat te zeggen. Nu begin ik daar nog niet aan.
D: Ik ben weer voor de zoveelste keer begonnen met mijn pogingen te stoppen met de drank. Dan ga ik dus ook (weer) naar de groep. Doe mijn best om goed te luisteren. En merk na zo’n zware drankperiode telkens weer hoe moeilijk dat is. Natuurlijk is mijn conditie nu nog slecht. En dat zal wel snel beter worden. Voorlopig moet ik vooral mijn aandacht besteden aan puur mijn eigen fysieke herstel. Als dat een beetje op de rit staat zal ik vast en zeker ook weer andere zorgen ontdekken. Alleen nu nog even niet – misschien wel zo prettig.
E: Toen ik zelf eenmaal in de gaten kreeg wat verslaving is en bovendien begreep dat ik die ziekte had opgelopen, kreeg ik inderdaad ook het inzicht dat ik mij voortaan, dus levenslang, verre van drank, d.w.z. alcohol, zou dienen te houden. En dat doe ik dus ook. Het lukt mij tot nog toe wonderwel dankzij dit inzicht plus de groep en trouwens alle andere steunende contacten, zoals bijvoorbeeld het meedoen aan voorlichtingsaktiviteiten, enz. Dat van die beklemmende gedachten begrijp ik overigens heel goed.
F: Het zijn natuurlijk niet alleen beklemmende gedachten waar je vanaf moet. Waarschijnlijk is het vooral de combinatie van de verschuivende tijd plus het ontwikkelen van de kunst om andere aktiviteiten te vinden. En daar heeft natuurlijk mee te maken dat je de relatie met andere mensen, en dus in de eerste plaats je familie, gezond kunt trachten te maken. Dat is trouwens een goede oefening want daar komt dan ook nog eens het aspekt ‘tijd’ om de hoek kijken. Dit soort veranderingen laten zich bovendien niet afdwingen. En probeer je dat wel, of als andere mensen zich onder druk gezet voelen, dan heb je opnieuw de kans iets te leren. Want herstel van relaties afdwingen levert alleen maar het tegengestelde effect op. Op die manier leer je het belang van ‘geduld’: dit soort zaken laten zich niet forceren. Kortom, het hele trajekt na het stoppen met je verslaving is opnieuw een ontdekkingsreis van vallen en opstaan. Als je daar maar aan blijft werken ontwikkel je op den duur wel degelijk nieuwe inzichten, bij jezelf en alle anderen die nauw betrokken zijn – en dat is dan eigenlijk ook weer een groot geschenk, dat je kunt ervaren vanuit de pijnlijke ervaring die verslaving heet.
G. Ik ben er voorlopig nog niet aan toe om na te denken hoe ‘t voor de rest van m’n leven allemaal moet worden ingevuld. De afgelopen jaren had ik te maken met een soort totale afrekening waarmee een ingrijpende fase in mijn leven werd afgesloten. In mijn zogenaamde glorietijd ging ik fysiek voor niets en niemand opzij. Wist ik ook langs die lijn alles te doen en te krijgen wat daar zo’n beetje bij hoort. Maar dat houdt wel een keer op. En dan moet je ook nog eens een keer gaan nadenken. En ga je automatisch toch veranderen. Daar ben ik wel achter gekomen en nu hard mee bezig. En ik neem de tijd om dat te ontwikkelen – dus ook een nieuwe weg te ontdekken. Geen haastige spoed en wie weet komt alles t.z.t. ook nog eens een keer ‘helemaal’ goed!
H. Het idee dat je leven nog lang duurt is misschien een van de mooiste voorbeelden van een eigenschap waardoor de mens zo’n bijzonder schepsel is. Ik geloof namelijk dat geen ander levend wezen zich met dit soort energie-besteding bezig houdt. De mens echter gaat ervan uit dat zijn leven voorlopig nog niet is afgelopen. Misschien is dat eigenlijk een verborgen wens richting eeuwig leven. Dan is die wens dus eigenlijk ook grenzeloos. Maar ‘one day at a time’ is niet voor niks een van de belangrijkste slogans (=uitgangspunten) voor het herstel waar we mee bezig zijn. Het betekent dat je hooguit de dag van vandaag kunt overzien en eigenlijk alle energie die je nu besteedt aan de verdere toekomst, gewoon verspilling is – zeker waar het zorgen betreft waar je nu nog geen aktie aan kunt verbinden. Dus: denken aan zaken die nu nog niet aan de orde zijn, betekent dat je energie onttrekt die je eigenlijk dient te gebruiken voor het moment van nu – hooguit de dag van nu en dat is ook precies waar die energie voor wordt aangemaakt.
I. Ik luister graag.
J. Ik heb ontdekt dat het stoppen met mijn verslaving absoluut geen garantie is voor een gezond leven. Zowel sociaal als fysiek zijn er namelijk allerlei problemen in mijn bestaantje opgekomen. Eerst werd ik panisch – later kwam ik erachter dat dat trouwens niet nodig is, integendeel, het maakt alles alleen nog maar ingewikkelder. Dus probeer ik rustig te blijven, mijzelf goed te verzorgen en al het mogelijke te doen om toch op de rit te blijven. Het lijkt soms waarachtig dat ik een nieuw soort evenwicht krijg. Wie weet? Verder heb ik niks te zeggen.
A. Dank voor ieders inbreng: ik heb er veel aan gehad. H. Sluit de bijeenkomst met het verzoek de groepspot te gedenken.
—————————————————